Tranen drogen en opnieuw beginnen
‘Droog je tranen ook al heb je veel verdriet
Het leven gaat door, je begint weer van voor
Er ligt vast wel iets moois in ’t verschiet’
~ Kris Kross Amsterdam ~
Dit is natuurlijk oorspronkelijk een tekst van Clouseau, hun context is ook vele malen beter. Maar de versie van Kris Kross Amsterdam kwam mij, een week of twee na mijn crisis, ter oren. Vanaf dat moment was en is dit het stukje tekst waar ik mijn hoop tijdelijk aan heb opgehangen. Gewoon totdat ik het niet meer nodig heb.
Die ene nacht
In de nacht naar 1 februari kon ik de slaap niet vatten. De hele nacht probeerde ik mijzelf te entertainen met een boek, schermtijd, draaien om lekker te liggen, een plafondstaarwedstrijd, plassen, nog maar een keer draaien. Het lukte maar niet, maar ik was wel echt meer dan doodop. De uitgelezen kans voor een zwarte wolk om te verschijnen, zich eraan te voeden en alleen maar groter te worden. Alleen werd deze nacht de wolk buiten proporties groot en ineens zat ik midden in het zwart en zag ik geen hand voor ogen meer, er was geen uitweg.
Gelukkig ben ik dan goed genoeg getraind om nog in enige mate na te denken over de stappen die ik moet nemen. Dus ik appte om 6 uur ’s morgens een vriendin en zij belde mij direct. Ken je die vrienden waar je alles van aanneemt als de hele teringboel instort en je niets meer overziet? Zij is er zo één. Ik kreeg allerlei instructies van wat ik in de ochtend allemaal moest doen, die volgde ik allemaal netjes op. Met als gevolg dat 5 uur later de crisisdienst bij mij over de vloer kwam. De hele bende was in een paar uurtjes tijd ingestort, sterker nog, ik heb het nog nooit zo zwart gezien en had het mij niet voor mogelijk gehouden dat dit nog een optie zou zijn in mijn zo zorgvuldig opgebouwde leven. Dat dit al veel langer heeft gesudderd dan alleen die ene nacht mag natuurlijk logisch te noemen zijn.
Het hele circus
Dan komt er een heel circus op gang van heb ik jou daar. Dagelijkse hulpverlening, iedere dag je bed uit moeten ook al wil je dat helemaal niet, de vermoeidheid die nog meer gaat overheersen, allerlei adviezen waarvan ik weet dat ze goed bedoeld zijn maar ook vooral niet helpend, mensen die je om hulp moet gaan vragen, een crisissignaleringsplan opstellen, dagelijks naar buiten voor de stupid walk voor je stupid mental health, het inlichten van mensen die het moeten weten en vooral ook heel veel vragen beantwoorden waar je eigenlijk geen antwoord op kan of wil geven. ‘Hoe voel je je?’ wordt zo vaak aan je gevraagd dat je geneigd bent geen antwoord meer te geven, want gister was echt even kut als vandaag en ik zie er ook echt geen heil in dat dat gaat verbeteren. Want dat is zeker hoe het de eerste twee weken heeft aangevoeld. Dit was rock bottom en deze keer zou ik er niet meer van herstellen, die overtuiging was waarheid voor mij en voelt op sommige dagen nog wel eens zo. Mensen om mij heen hielden wel hoop en daar ben ik dan maar even op meegelift, want als je bestie zegt dat het goed komt dan zal dat toch zeker wel waar zijn? Aan die hoop heb ik met één pinkie gehangen. Ik moest wel, want vanuit de hulpverleners kwam het niet. Die gaven aan dat ze niet wisten wat ze met me aan moesten. Bij Emergis kon ik niet meer terecht na al die jaren therapie, maar waar ze mij dan wel moesten laten na de crisishulp wist eigenlijk ook niemand. Het gevoel van hoop was er niet, eerder nog meer wanhoop. Het hele circus waarvan ik hoopte dat ze mij de juiste kant op zouden duwen bleek een illusie.
Orthomoleculair therapeut
Dus ging ik op zoek naar wat mijn mogelijkheden dan wel waren. Meer medicatie gebruiken was sowieso een optie, maar daar voelde ik mij echt helemaal niet goed bij. Ik heb al last van afgevlakte emoties van de medicatie en ik wilde niet dat dat alleen maar erger zou worden. Maar wat dan wel?
Ik liet mij, na massa’s overtuigingskracht van vriendinnen, in met een orthomoleculair therapeut. De alternatieve geneeswijze in dus, voor mij een volledig onbekend gebied. In het kort, een orthomoleculair therapeut kijkt naar waar je lichamelijk uit balans bent geraakt en probeert met supplementen en voedingsadviezen dit balans te herstellen opdat de (chronische) klachten die je ervaart uiteindelijk verdwijnen. Ik ging daar natuurlijk uiterst sceptisch naar toe en zag dit nou niet perse als oplossing. Ik ging omdat mijn vriendinnen het graag wilde. Maar ik heb een enorm fijn gesprek gehad, kreeg een verklaring voor mijn extreme vermoeidheid en was gewoon enthousiast om het te gaan proberen. Ik besloot dit twee maanden te gaan doen en daarna verder te kijken of ik er mee door ga of niet. Deze twee maanden zijn nog niet voorbij, dus ik kan er nog geen conclusies aan hangen, maar ik kom hier later zeker nog een keer op terug want een interessant proces is het tot nu toe wel.
Verder voerde ik gesprekken met familie en vrienden die na verloop van tijd ook ergens naar toe begonnen te leiden. Dit duurde een poosje, want door mijn weinige vertrouwen dat het goed zou komen en de zwarte wolk die er nog hing schopte ik overal een beetje of misschien wel irritant veel tegenaan.
En nadat Emergis gestopt was met zorgverlenen kreeg ik er nog een POH’er bij. Een praktijkondersteuner van de huisarts die mensen tijdelijk kan helpen bij psychische disbalans. Een mega fijne vent die in hetzelfde schuitje heeft gezeten als waar ik nu in zit en rake dingen zegt waar ik over na moet denken en die mij dan vervolgens weer verder helpen.
Dan heb ik nog zussen die mijn huis hebben schoon gemaakt, een collega die voor mij heeft gekookt, een vriendin waar ik wekelijks ga eten, een vriendin die mij meenam op een relaxed weekendje weg en alle andere mensen die mij zo nu en dan eens appen en vragen hoe het gaat. Soms word je er pas weer in tijden van crisis aan herinnerd wat voor fijn netwerk je hebt opgebouwd.
En door!
Ik heb tranen gelaten, vele malen minder dan ik had gewild maar er zijn er een paar gevallen. Ik heb gemarineerd in zelfmedelijden omdat dit nooit meer goed zou komen. Ik heb als een zombie bij vrienden gezeten omdat het mijn dag niet was. Ik heb muziek geluisterd tot ik er bij neerviel en weer allerlei fijne nummers ontdekt voor deze periode. Sia die zingt ‘You made it through another day, you did it let’s celebrate’. Zo’n belangrijke tekst op sommige dagen!
Ik heb in bed gelegen, meer dan mij lief is. Ik heb wakker gelegen in dat bed, ook meer dan mij lief is. Ik heb dagenlang niet gedoucht omdat ik de deur niet uit ging. Ik heb tegen de muren opgelopen omdat ik gek werd van het niets doen. Ik heb serie na serie gekeken, boek na boek gelezen. Ik heb op insta gekeken hoe het leven van anderen door ging terwijl dat van mij gestopt was. Ik heb nee gezegd op dingen die ik echt niet wilde en ja gezegd op dingen die ik ook niet wilde, maar waarvan ik wist dat ze wel goed voor mij waren. For Gods sake, ik ben Candy Crush gaan spelen om mezelf te entertainen.
Maar nu heb ik voor het eerst sinds die ene nacht een redelijk fijne anderhalve week achter de rug. Vanaf het moment dat ik ontspanning heb mogen ervaren op de Veluwe. Wat kunnen zon, bos en niks hoeven toch een geweldige fijne uitwerking hebben. Ik heb keuzes gemaakt waar alleen ik blij van word en ik heb een aantal projectjes in de kinderschoenen staan waar ik mij mee bezig wil houden. Want ik kan er misschien niet voor zorgen dat mijn psychische kwetsbaarheid verdwijnt, maar ik kan er wel voor zorgen dat ik de meest ideale omstandigheden creëer waarin mijn kwetsbaarheid het niet zo heel nodig vind zich te uiten. En ik heb mogen leren dat ik dat alleen maar kan bereiken als ik dat nastreef waar ik kleine beetjes, of misschien ooit wel grote beetjes, gelukkig van word.
En tuurlijk is die grote zwart wolk er nog, hoewel hij al wel een piepklein beetje kleiner is geworden. Op sommige dagen trekt ‘ie ook gewoon nog over en is de dag een zwarte waas. Dit herstel is nog enorm kwetsbaar en daar probeer ik iedere dag mijn weg in te vinden. Maar als ik vasthoud aan mijn projectjes en daar de uitdaging in blijf zien dan ligt vast wel iets moois in ’t verschiet voor mij.