Uit de vergetelheid

Er zijn veel dingen aan een depressie en een terugval die ik vervelend vind. Maar het meest treurig vind ik toch wel dat je vergeet. Vergeet wat je kleine beetjes blij maakt, vergeet dat je het beter doet dan de vorige terugval, vergeet wat je ook alweer moet doen als het niet goed gaat, vergeet welke gevoelens je sowieso had, vergeet waar je naar toe ging met je leven. Je vergeet en blijft achter met een ongekende leegte, een gapend gat en je weet niet meer waar dat gat ooit mee gevuld was.

Vrijheid

In juni 2022 stopte ik, op eigen verzoek, met therapie. Ik had verschillende soorten therapie succesvol doorlopen en ik voelde mij goed. Ik had een doel in mijn leven, ik had net een nieuwe baan aangenomen waar ik veel zin in had, thuis liep alles op rolletjes, ik wandelde lekker veel met de hond en ik had vooral rust in mijn hoofd. Ik was therapiemoe en ik vond dat het tijd werd mij na tientallen jaren therapie los te maken van oneindig veel praten, oneindig veel zelfreflectie en al dat geneuzel. Tijd voor vrijheid!
Mijn psycholoog was het hier helemaal mee eens, ze had de vooruitgang gezien en stond mij vanaf de zijlijn toe te juichen toen ik mij losmaakte van de GGZ. Het gevoel van vrijheid dat dat geeft is als het gevoel van die eerste dag in je huis als je voor het eerst op jezelf bent gaan wonen.
Ik voelde mij bevrijd, hersteld en energiek. Een paar maanden was dat echt een feest. Ik deed veel leuke dingen op de werkvloer, leerde veel leuke mensen kennen, was thuis ontspannen en ik begon zelfs weer met lezen. Ik werkte aan de doelen die ik graag wilde halen op korte en lange termijn. Ik begon aan een gezondheidsexpeditie, waarbij ik als eerste stopte met roken. Ik liet mij doorlichten door de huisarts en ging naar specialisten om klachten die ik had te laten bekijken en behandeling te ondergaan. Ik had er echt jaren hard voor gewerkt en met alle voorzichtigheid opgebouwd wat ik op dat moment had. Het voelde allemaal heel goed, ik had het gevoel dat ik eindelijk de kant op ging die ik op wilde gaan.

Winterse melancholie

Na een paar maanden een heerlijk leven te hebben geleid bulderde de wolk van de winter over mijn leven heen. Die wolk was geen kleintje. Overal om mij heen hoorde ik mensen zeggen dat zij het een zware winter vonden, dat ze nog nooit last hadden gehad van winterdepressie maar dat ze deze winter ondragelijk vonden. En daar helpt mijn psychische kwetsbaarheid echt voor geen meter. Ik heb jaarlijks last van winterdepressie, al sinds mijn twintiger jaren, dus het was voor mij niets nieuws dat er een soort donkerte over de winter zou vallen. Januari vind ik dan vaak de zwaarst te verdragen maand, eenmaal door die maand heen kom ik weer een beetje vooruit en gaat uiteindelijk de lente zijn werk doen. Dit wetende onderging ik ook dit jaar hetgeen waar ik niet aan kon ontkomen. Maar in tegenstelling tot andere jaren herstelde ik niet van deze winter. De donkerte bleef als een sluier over mij en mijn leven heen hangen. En vanaf die winter, de winter van 2022, sloop de melancholie steeds verder mijn leven in en richtte een buitensporige ravage aan.
Vanaf dat moment begon ik te vergeten.

Diamanten

Voor de winter van 2022 was ik met zoveel leuke en fijne dingen bezig die ik in die anderhalf jaar, steeds zwaarder wordende, depressie allemaal ben vergeten. Ik ben zelf verbaast over hoeveel ik was vergeten en welke dingen er nu weer naar boven komen. Niet alleen de doelen waar ik aan werkte, maar ook de gevoelens die daar bij horen waren volledig verdwenen.
Over het geheel genomen was ik vooral bezig met een leven voor mezelf bouwen waar ik geen vakantie van nodig heb. Een leven waarin ik eenvoudig leef en het allemaal niet te ingewikkeld is, want soms is het in mijn hoofd allemaal al ingewikkeld genoeg. Ik hield mij bezig met minimaliseren, duurzaam leven, gezonder leven, simpeler leven en dat maakte mij allemaal heel tevreden. Ik kreeg er voldoening van, genoot ervan, ik werd er zelfs kleine beetjes gelukkig van. Dat geluk zag ik op dat moment niet, maar zie ik nu achteraf wel heel duidelijk. Daar waar veel mensen vaak meer, groter en beter willen, wil ik juist minder. Een simpeler leven verhoogt de kwaliteit van mijn leven en dat is wat ik wilde en wat ik belangrijk vond, een goede kwaliteit van leven. Hier werkte ik aan, met als ultiem doel op een dag in een tiny house te kunnen wonen. Een droom die ik al jaren heb, waarbij ik ga glunderen als iemand ’tiny house’ zegt.

Maandenlang hebben al deze dromen in het grote, gapende, melancholische gat gewoond en was ik het volledig kwijt. Er was geen spoortje van terug te vinden en ik wist allang niet meer dat ik dit nog ergens had zitten.
Ik ben nu drie maanden bezig met het opruimen van de sporen die de ravage heeft achtergelaten in mijn leven. En sinds een paar weken begin ik uit de vergetelheid te klimmen en is het grote gapende gat een schatkist geworden vol met vergeten dingen. Vol met ruwe diamantjes. En weet je wanneer ik mij dat echt pas realiseerde? Toen ik van de week een hennep afwassponsje kocht die plasticvrij is. Daar voelde ik ineens intense blijheid van zo’n klein dingetje.
De komende maanden ga ik al deze diamanten slijpen en polijsten. Ik ga terug naar waar ik gebleven was en pak het daar op om te werken aan mijn leven met een goede kwaliteit.

Liefs Judith